W „Przygodzie” samotność ma wyrażać także przestrzeń której rozgrywa się akcja. Blokowisko w wielkim mieście ma symbolizować pustkę uczuć. Także w innych filmach Antonioni chce ukazać przestrzenie, które podkreślą samotność w ówczesnym świecie, aby podkreślić istotność relacji międzyludzkich. W „Czerwonej pustyni” wolność człowiekowi ma zapewnić kontakt z naturą. Główna bohaterka tego filmu jest osobą, której przeszkadza wpływ przemysłu na naturę i niszczenie zabytkowych budynków. „Czerwona pustynia” jest pierwszym kolorowym filmem Antonioniego. Kontrastuje on w nim szarość i beż z żółcią i czerwienią. Charakterystyczny jest brak koloru zielonego.
„Powiększenie” było pierwszym filmem, który Antonioni zrealizował poza rodzimym krajem. Akcja toczy się w Londynie, który był wtedy stolicą zmiany obyczajów. Główny bohater jest fotografem. Robi zdjęcia zarówno w studiu, jak i z ukrycia, „podglądając” ludzi. W ten sposób, po powiększeniu zdjęć jednej z dziewczyn, które fotografował z ukrycia, a która zauważyła go i zareagowała bardzo gwałtownie, zaczyna przeprowadzać śledztwo na jej temat. „Powiększenie” jest filmem o problemach egzystencjalnych i procesie tworzenia.
Werner Herzog ukończył studia z literatury i historii. O filmie uczył się w trakcie pobytu na stypendium w USA (Dusquesne University w Pittesburgu). Debiutował w wieku 24 lat filmem „Znaki życia”, od razu zdobywając uznanie w środowisku filmowym. Nakręcił także wiele filmów krótkometrażowych (pierwszy w wieku 22 lat) oraz dokumentalnych.
Herzog znany z zainteresowania tematyką skrajnych doświadczeń człowieka i indywidualności ludzkiej, często zajmując się postaciami żyjącymi poza społecznością. W niemal wszystkich filmach Herzoga główne postacie są samotnikami i szaleńcami. Za przykład mogą posłużyć wampir Nosferatu, czy tytułowy bohater filmu „Fitzcarraldo”, który jest opętany myślą budowy opery w samym środku dżungli amazońskiej. Aby uzyskać odpowiedni efekt Herzog zatrudniał aktorów, których charakter był zbliżony do postaci, jaką mieli odgrywać. W kilku jego filmach, między innymi właśnie „Nosferatu – wampir” i „Fitzcarrald”, grał Klaus Kinski, grający w sposób charakterystyczny i mocno ekspresyjny. Do odtworzenia głównej roli w filmie „Zagadka Kaspara Hausera” Herzog zatrudnił Bruna Schleinsteina, robotnika mieszkającego w domach dla bezdomnych bądź zakładach psychiatrycznych. Herzog znany był także z nietypowych metod pracy z aktorami. Aktorzy zatrudnieni do pracy przy filmie „Szklane serce” grali pod wpływem hipnozy.
Herzog w swoich filmach stosował estetykę wyrastającą z romantycznego sposobu ujmowania przyrody, która jest zarówno piękna, jak i potężna, wzbudza podziw i trwogę.
„Zagadka Kaspara Hausera” to film oparty na rzeczywistej historii z pierwszej połowy XIX wieku. W 1828 roku na rynku w Norymberdze pojawił się tajemniczy mężczyzna, który miał problemy z kontaktami z innymi. Okazało się, że przez 16 lat był trzymany w odosobnieniu. Profesor Daumer postanowił „wychować” mężczyznę niezdolnego do życia w społeczeństwie. Jednak 5 lat później Kaspar został zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach.
Reżyserem „dla młodych” okazał się Ken Loach, który w swoich tematach starał się być wierny ukazaniu ówczesnej epoki, problemów młodych. Jerzy Płażewski pisze o nim „Z uznanych już wielkości najbliżej twórczości młodych znalazł się Ken Loach, zawsze staranny w oddawaniu kolorytu epoki, jak za czasów kina młodych, gniewnych”. W filmie „Spojrzenia i uśmiechy” poruszył temat bezrobocia i braku perspektyw młodzieży. „Ojczyzna” opowiada o piosenkarzu z NRD, który nie zgadza się z ówczesnymi stosunkami politycznymi i społecznymi w jego kraju, co utrudnia mu pozycja polityczna ojca, który należał do gestapo. „Ukryta kaseta” także poruszała kwestie polityczne Film traktował głównie o lokalnych porachunkach irlandzko-angielskich, ale stawiał także śmiałe hipotezy na temat wyborów z 1982 roku, które wygrali konserwatyści.
Loach krytykował neokapitalizm ukazując świat peryferii przemysłowej w swoich pierwszych filmach: „Czekając na życie”, „Kes” i „Życie w rodzinie”. Postacie w tych filmach nie miały wielkich aspiracji, były proste. Płażewski pisze, że Loach miał jednak talent do ukazania sedna sprawy, zainteresowania widza jakąś prostą, jedną cechą bohatera, która mogłaby być przydatna dla społeczeństwa, gdyby nie było ono kompletnie obojętne. Bohater filmu „Kes” ukazany jest jako tępawy, zahukany wyrostek. Zwyczajny, nie warty uwagi dwunastolatek, Az do czasu, gdy ma okazję opowiedzieć swojej klasie o swojej pasji, która jest opieka nad sokołem. Bohater opowiada o tym w sposób fascynujący, inteligentny.